Zaman Sorunu

Yazacak çok şey var ama zaman bulmak o kadar zor ki. Bebek büyütmek- hele de bu kadar küçükken- gerçekten tam zamanlı bir iş gibiymiş. üstelik gece vardiyası da var! Öyle emzirdim, bitti olmuyor. Gazını çıkaracaksın, oynayacak konuşacaksın. oyalayacaksın. Günde bilmem kaç defa altını değiştirip, poposunu yıkayacaksın. sonrada uyutacaksın. O da canı uyumak isterse. Böyle dramatik anlatıyorum ama şikayet etmiyor. Her biri ayrı bir keyif, ayrı bir mutluluk gerçekten de. Ama tabiî ki fiziksel anlamda epeyce bir yorgunluk oluyor.

Hele ilk 40 günümde, bırak blog yazmayı, bilgisayarı açmayı, şöyle bir kafamı kapıdan çıkaracak zamanı bile bulamıyordum. Nasıl bir koşturmacaydı... Bulduğum yegane fırsatlarda da uyumak istemiştim hep ama heyecandan da pek uyuyabildiğim söylenemez. Ay emzirme saati geldi, ay beni özler yanına gideyim...

Şimdi yavaş yavaş geceleri biraz daha uzun uyumaya başlıyor gibi Yaman Ali. Eskiden her 2-3 saatte bir uyanırken, şimdi 4-5 saate çıkabiliyor uyku süresi. Tabii kesin bir kural henüz tam anlamıyla oturmadı ama iyi bir yıkama-masaj-emzirme seyansından sonra gecede bir kere 4-5 saat uyuyabiliyor. Bu da bana yarıyor... Direk uyuyamasam da, eşimle zaman geçirebiliyor, biraz dizi izliyor, ya da kitap okuyorum..

Şunun farkına vardım, sen istediğin kadar bebeğe bir program yapmaya çalış, o seni dinlemiyor ve kendi kurallarını, kendi programını uyguluyor. Gerek emzirme olsun, gerek uyku düzeneği. Kontrol tamamen bebekte =) Mesela bu gün Yaman Ali efendiyi saat başı emzirmek durumunda kaldım! Devamlı acıktı. Buna artan iştahı mı sebep, yoksa büyüdükçe değişen ruh halimi bilemem ama bende de enerji kalmadı diyebilirim. Onun için bulduğum ilk fırsatları hep uykuya çevirmeye çalışıyorum. Sonra kendime bir parça zaman ayırma, dost ziyaretleri, işler, ve diğerleri...

Bakalım her şey ne zaman bir parça daha rayına oturacak ve gün içinde kendimi zombie gibi hissetmem durulacak?