Gülesin be ya!

Of pof, bu çocuk ne zaman gülecek yahu? Bana neden bu bebeklerin gülmeyi sonradan öğrendiklerini kimse söylemedi ki? Günlerce türlü şaklabanlıklarla bebeğimi güldürmeye çalıştım. Bu kadar cıvık bir anne ve babanın bu kadar ciddi bir bebeği nasıl olur diye de hayret ediyordum. Şimdi bekleyişimin artık son zamanlarındayım diye kendimi teselli ediyorum.

Sosyal anlamda gülmeyi bebekler zaman içinde öğreniyorlarmış. 2. ay içinde yavaş yavaş gülmeye başlayacaklarmış. O güldükçe bizde cennetsel bir mutluluğu tadacakmışız. E ama hadi, bu bekleyiş çok zor. Bizimkisi de aksi gibi dünyanın en ciddi bebeği. Hatta o kadar sert bakıyorki, görenler "minik patron," "ağır abi," "dayı" gibi lakaplar bile buldular...

Anneanne, babaanne, baba ve ben insan üstü bir çaba veriyoruz bebeğimizi güldürmek için. Uyanık olduğu zamanların neredeyse yarısında karşısına geçip kah kah gülüyorum ki benden öğrensin, gülsün yavrucak.

Yani anlayacağınız o ilk gülüşünü acayip bir heyeacanla bekliyorum. Trakyalıların değişiyle "gülesin be ya artık Yaman bebek!"